8.10.2025 r.

MYŚL DNIA

Drugim sposobem doświadczania anandy (najwyższego szczęścia) jest sposób radżasowy. Na początkowym etapie ścieżka ta jest słodka, ale później przechodzi w cierpienie, ponieważ szczęście czerpie się przez zmysły z przedmiotów świata zewnętrznego. Przyjemność szybko okazuje się nierzeczywista, fałszywa i wyczerpująca. Gdy proces ten się rozpocznie, ciągnie się bezustannie. Człowiek staje się zbyt słaby, aby dążyć do określonych celów: prawości (dharmy), dobrobytu (arthy), spełnienia pragnień (kamy) i wyzwolenia (mokszy). Jego intelekt, zdolność twórczego myślenia i intuicja ulegają osłabieniu. Człowiek może nawet utracić swoje człowieczeństwo. Ślepa pogoń za przedmiotową przyjemnością zmysłów doprowadziła dziś do takiego nieszczęścia. Ostatnią ścieżką jest ścieżka tamasowa. Ludzie, którzy preferują ten sposób życia, nie przejmują się problemami świata; przesypiają życie, czerpiąc radość z lenistwa i ciemności. Spośród tych trzech ścieżek wiodących do celu, jakim jest ananda, człowiek musi pójść ścieżką sattwiczną, niezależnie od trudności, strat, cierpienia, niepokoju i wysiłku. Człowiek musi osiągnąć świadomość boskości, doświadczać Boga i ugruntować się w anandzie. – Dyskurs z 5.04.1981 r.