Ο δεύτερος τρόπος που επιδιώκει ο άνθρωπος να βιώσει την ευδαιμονία, μετά το σατβικό μονοπάτι, είναι το ρατζασικό μονοπάτι. Στα αρχικά στάδια, αυτό το μονοπάτι είναι γεμάτο γοητεία, αλλά αργότερα ολισθαίνει στη δυστυχία, γιατί η ευτυχία προέρχεται μέσω των αισθήσεων από τα αντικείμενα του εξωτερικού κόσμου. Η απόλαυση σύντομα αποδεικνύεται μη-πραγματική, ψευδής και εξαντλητική. Μόλις ξεκινήσει η διαδικασία, παρατείνεται χωρίς δυνατότητα ανάπαυσης. Ο άνθρωπος γίνεται πολύ αδύναμος για να επιδιώξει τους στόχους της δικαιοσύνης, της ευημερίας, της εκπλήρωσης των επιθυμιών και της απελευθέρωσης, που έχουν τεθεί γι’ αυτόν. Η διάνοιά του, η φαντασία του και η διαισθητική του ικανότητα – όλα εξουδετερώνονται. Ο άνθρωπος μπορεί ακόμη και να χάσει την ανθρωπιά του. Η τυφλή επιδίωξη της αισθησιακής απόλαυσης έχει οδηγήσει σήμερα σε αυτήν ακριβώς την καταστροφή. Τέλος, έχουμε το ταμασικό μονοπάτι. Οι άνθρωποι που προτιμούν αυτόν τον τρόπο ζωής δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του κόσμου. Ζουν παθητικά τη ζωή τους, αντλώντας χαρά από τη νωθρότητα και το σκοτάδι. Από αυτά τα τρία μονοπάτια προς τον στόχο της ευδαιμονίας, ο άνθρωπος πρέπει να αποδεχτεί τον σατβικό δρόμο, όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες, οι απώλειες, η δυστυχία, το άγχος και ο κόπος. Πρέπει να επιτύχει την επίγνωση του Θείου, την εμπειρία του Θείου και να εδραιωθεί στη Θεία ευδαιμονία.



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 5 Απριλίου 1981