Υπάρχουν δύο κατηγορίες ευδαιμονίας στον κόσμο: η επίκτητη ευδαιμονία και η αυτοφυής ευδαιμονία. Η επίκτητη ευδαιμονία σχετίζεται με αντικείμενα των αισθήσεων. Εμφανίζεται και εξαφανίζεται κατά διαστήματα. Δεν διαρκεί. Για παράδειγμα, όταν η πείνα καταλαγιάζει, υπάρχει στιγμιαία ικανοποίηση. Αλλά αυτό το αίσθημα παύει να υπάρχει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό ισχύει για όλα τα αντικείμενα στον κόσμο. Αυτό το είδος χαράς έχει περιγραφεί ως επίκτητη ή παράγωγη ευτυχία. Καθώς αποκτάται και χάνεται με ανθρώπινη προσπάθεια, δεν είναι αληθινή ευδαιμονία. Ο άνθρωπος, ωστόσο, αναζητά διαρκή Ευδαιμονία. Είναι, στην πραγματικότητα, γεμάτος με Ευδαιμονία και είναι η ενσάρκωση της Ευδαιμονίας. Η Ευδαιμονία αποτελεί την ίδια του τη φύση και την ίδια του την  ύπαρξή. Γιατί τότε δεν τη βιώνει; Αυτό συμβαίνει επειδή, αγνοώντας την αληθινή του φύση, είναι εμμονικός με τον εξωτερικό κόσμο και δεν καταφέρνει να βιώσει την ευδαιμονία εντός του. Φαντάζεται ότι η πηγή της χαράς βρίσκεται στον φαινομενικό κόσμο. Αλλά, όπως στην περίπτωση του βουτύρου που υπάρχει σε κάθε σταγόνα γάλακτος και μπορεί να φανεί μόνο αφού το γάλα αναδευτεί και πήξει και απομακρυνθεί το βουτυρόγαλα, αυτή η εσωτερική ευδαιμονία μπορεί να βιωθεί μόνο αφού καταβληθεί η σωστή προσπάθεια. Ο νους γεμίζει με διάφορα είδη χαράς. Μόνο όταν γίνει η κατάλληλη εσωτερική έρευνα και συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος την αληθινή του φύση, θα εκδηλωθεί η Θεϊκή Ύπαρξη-Επίγνωση-Ευδαιμονία που είναι εγγενής μέσα του.



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1989