Κάποτε, μια ομάδα από δέκα ανόητους διέσχισε ένα ποτάμι. Αφού πέρασαν το ποτάμι, ένας από αυτούς ήθελε να σιγουρευτεί ότι και οι δέκα είχαν φτάσει στην απέναντι όχθη με ασφάλεια. Μέτρησε όλους τους άλλους, εκτός από τον ίδιο τον εαυτό του. Έτσι άρχισε να κλαίει, λέγοντάς τους ότι ένα μέλος της ομάδας είχε χαθεί στο ποτάμι. Με τον ίδιο τρόπο και οι άλλοι ανόητοι έκαναν το ίδιο λάθος, επαναλαμβάνοντας την καταμέτρηση με παρόμοιο τρόπο. Ως αποτέλεσμα, άρχισαν όλοι να χάνουν το χρώμα τους και να κλαίνε απαρηγόρητοι. Εν τω μεταξύ, ένας έξυπνος περαστικός, παρατηρώντας την άθλια κατάστασή τους, τους πλησίασε και τους ρώτησε τον λόγο του θρήνου τους. Όταν του είπαν ότι ένα από τα δέκα μέλη της ομάδας τους παρασύρθηκε από το ποτάμι καθώς το διέσχιζαν, ο περαστικός κατάλαβε την άγνοιά τους και τους ζήτησε να σταθούν σε μια σειρά. Στη συνέχεια, τους μέτρησε δυνατά έναν προς έναν, πείθοντάς τους έτσι ότι και οι δέκα ήταν σώοι και ότι το λανθασμένο συμπέρασμά τους για την απώλεια ενός ανθρώπου οφειλόταν στο γεγονός ότι όλοι ξεχνούσαν τον εαυτό τους κατά την καταμέτρηση.

Αυτός που έχει ξεχάσει τον εαυτό του δεν μπορεί να αναγνωρίσει την αλήθεια. Αφού οι ίδιοι είστε ο Θεός, πώς μπορείτε να το συνειδητοποιήσετε όταν προσεύχεστε σε κάποιο άλλο Ον ή κάνοντας οποιαδήποτε άλλη παρόμοια πνευματική άσκηση;

 

– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 29 Μαΐου 1990