Πριν από την έναρξη αυτής της συνάντησης, ο Σουάμι άναψε το  ιερό λυχνάρι. Τίποτε άλλο δεν συμβολίζει το Θείο όσο αυτή η ιερή, λαμπερή φλόγα. Πάντα ανεβαίνει προς τα πάνω. Μπορεί να τοποθετηθεί οπουδήποτε. Όπου κι αν ανάβει, διαλύει το σκοτάδι. Από τους αρχαίους χρόνους, οι κάτοικοι της Ινδίας τηρούν το ιερό έθιμο του να ανάβουν ένα λυχνάρι στην έναρξη οποιασδήποτε ευοίωνης τελετής. Λατρεύουν το φως καθώς διαλύει το σκοτάδι και αποτελεί σύμβολο της λάμψης της σοφίας. Ένα τέτοιο ιερό έθιμο, το οποίο αποτελεί μέρος της ινδικής παράδοσης από αμνημονεύτων χρόνων, αγνοείται σήμερα. Οι άνθρωποι επιδίδονται σε πρακτικές που είναι αντίθετες με τέτοιες παραδόσεις. Αν κατανοήσετε τη σημασία αυτού του εθίμου και το πνεύμα πίσω από το άναμμα του λυχναριού, θα μπορέσετε να κατανοήσετε το Θείο. Για να ανάψετε το φως, χρειάζεστε τέσσερα πράγματα: ένα δοχείο, λάδι, ένα φυτίλι και ένα σπίρτο. Ομοίως, για να διαλύσετε το σκοτάδι εντός σας, χρειάζεστε το φως της Σοφίας. Μόνο με το φως του Θείου λυχναριού μέσα σας μπορείτε να ανθίσετε ως ένα άξιο άτομο. Η εσωτερική αγνότητα είναι ο μεγαλύτερος πλούτος που μπορεί να αποκτήσει κανείς. Η εσωτερική αγνότητα είναι το φυτίλι στο δοχείο της καρδιάς. Η αφοσίωση είναι το λάδι και η Θεία Χάρη είναι η φωτιά με την οποία μπορεί να ανάψει το λυχνάρι της σοφίας. Η πρωταρχική προϋπόθεση για την επίτευξη της Θείας Χάρης είναι η αρμονία στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη.



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 8 Ιουλίου 1995