Κάθε άνθρωπος είναι μια ενσάρκωση, ένα αποθετήριο και ένα όχημα της ευδαιμονίας (ananda). Η επίγνωση αυτής της ευδαιμονίας είναι ο στόχος του ανθρώπου, η ολοκλήρωση της ανθρώπινης ζωής. Αλλά, ο άνθρωπος αναζητά την ευχαρίστηση και την ευτυχία στα αντικείμενα μέσω των αισθήσεων και επιτυγχάνει την ευτελή ευδαιμονία της ύλης, όχι την υπέρτατη ευδαιμονία που πρέπει να επιτύχει. Πρέπει να ειπωθεί ότι η ευδαιμονία που επιτυγχάνεται μέσω του αντικειμενικού κόσμου ή μέσω υποκειμενικών μέσων είναι μόνο μια κλασματική έκφραση της ευδαιμονίας που χαρίζει η συγχώνευση στην Υπέρτατη Πραγματικότητα (Brahman).



Μιλάμε για ζεστό νερό, αλλά η θερμότητα δεν είναι ποιότητα του νερού· η φωτιά του έχει δώσει τη θερμότητα. Ομοίως, τόσο η αντικειμενική όσο και η υποκειμενική ευδαιμονία είναι τέτοιες μέσω της χάρης της Υπέρτατης Θείας Ευδαιμονίας (Brahmananda). Ο άνθρωπος υπερηφανεύεται ότι έχει κερδίσει ο ίδιος την ευδαιμονία με τις προσπάθειές του. Αλλά είναι η ζάχαρη που μετατρέπει το άγευστο ζυμάρι αλευριού σε γλύκισμα. Τα αστέρια είναι περήφανα που ρίχνουν φως σε έναν σκοτεινό κόσμο, αλλά το λαμπερό φως της σελήνης καθιστά το φως των αστεριών πολύ αχνό για να γίνει αντιληπτό. Η έπαρση της σελήνης, επίσης, ταπεινώνεται όταν ο ήλιος φωτίζει τον ουρανό. Η Υπέρτατη Θεία Ευδαιμονία είναι ο Ήλιος. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοούμε το φως των αστεριών και το φως της σελήνης —την ευδαιμονία που προέρχεται από τη φύση και από την πνευματική εμπειρική γνώση. Είναι βήματα, στάδια, δείγματα. Ενώ τα εκτιμούμε ως τέτοια, ο στόχος της Υπέρτατης Θεϊκής Ευδαιμονίας πρέπει να επιδιώκεται αδιάκοπα.



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 25 Ιουλίου 1983