Το έπος της Ραμάγιανα είναι ένας οδηγός για τις ιδανικές σχέσεις μεταξύ μητέρων και παιδιών, μεταξύ συζύγων, μεταξύ αδελφών, μεταξύ του ηγεμόνα και του λαού, μεταξύ του αφέντη και των υπηρετών και για πολλές άλλες ανθρώπινες σχέσεις. Ο Ράμα έδειξε συμπόνια στον ετοιμοθάνατο αετό Τζατάγιου, ο οποίος είχε πολεμήσει με τον Ράβανα όταν μετέφερε τη Σίτα στη Λάνκα και έδωσε καταφύγιο στον Βιμπίσανα, ακόμη και ενάντια στους φόβους που εξέφρασε ο Λάκσμανα. Αυτά είναι παραδείγματα της υπέρτατης καλοσύνης και μεγαλοψυχίας του Ράμα προς οποιονδήποτε τον σεβόταν ή ζητούσε την προστασία του. Ο Ράμα δήλωσε στον Λακσμάνα: «Εκείνος που έρχεται σε μένα με πνεύμα παράδοσης, όποιος κι αν είναι, είναι δικός μου και είμαι δικός του. Θα του παρέχω άσυλο. Αυτός είναι ο όρκος μου». Ο Ράμα ήταν δεσμευμένος σε μια υπόσχεση, σε μια σύζυγο και σε ένα μόνο βέλος. Οι αναζητητές θα πρέπει να εδραιώσουν τον Ράμα στις καρδιές τους και να γιορτάσουν το Ράμα-ναβάμι για την επίτευξη της  ευδαιμονίας του Εαυτού. Μελετώντας το έπος της Ραμάγιανα θα πρέπει να φτάσουν στην κατάσταση Αtma-rama (ενότητα με το Οικουμενικό Πνεύμα). Σε μια τέτοια κατάσταση, δεν υπάρχει Ahamkara (αίσθηση του εγώ).



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 7 Απριλίου 1987