Όταν ο άνθρωπος δεν εκπαιδεύεται να ζει μια ενάρετη και ευσεβή ζωή, διδάσκοντάς του απλώς διάφορες δεξιότητες και τεχνάσματα, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να καταλήξει κίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους. Υπάρχει ατελείωτη διαμάχη σχετικά με τη γλώσσα που πρέπει να είναι το μέσο διδασκαλίας, αλλά κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τη γλώσσα της καρδιάς, που χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο της αγάπης και την έκφραση της αυτοεξέτασης και της αυτοθυσίας. Τώρα, τα σχολεία και τα κολέγια ασχολούνται με το να γεμίζουν γεγονότα και φαντασιώσεις τα κεφάλια των σπουδαστών. Δεν τους εξοπλίζουν ώστε να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά της ζωής, να βγάλουν ό,τι καλύτερο υπάρχει μέσα τους και να τους θέσουν στην υπηρεσία της κοινότητας. Η συνήθεια της προσευχής θα τους εμφυσήσει θάρρος και αυτοπεποίθηση. Θα παρέχει στον κάθε σπουδαστή μια τεράστια νέα πηγή ενέργειας. Δεν καταβάλλεται προσπάθεια να μυηθούν οι  σπουδαστές στις γλυκές εμπειρίες του διαλογισμού και της γιόγκα, ή στη χαρά της έρευνας της δικής τους πραγματικότητας!



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 13 Μαΐου 1970