De ananda of gelukzaligheid die we krijgen als onze honger wordt gestild door een maaltijd te eten is van korte duur. Al snel hebben we weer honger. Hoe zoet en smakelijk het eten ook is, je wordt er misselijk van als het in grote hoeveelheden wordt gegeten. De mythologische vogel Chakora zou zich alleen voeden met maanlicht, maar we kunnen er zeker van zijn dat een overdaad aan zelfs dat voor hem niet welkom zal zijn. Zelfs nectar zal te veel worden als je het eindeloos blijft nuttigen. Brahmananda (hoogste goddelijke gelukzaligheid) is echter anders. Want deze is inherent aan de mens, zijn eigen bron en voedsel. Het doel van het menselijk streven is om die, door fase na fase van spirituele vooruitgang, te bereiken. Een vis in een artistieke gouden kom met edelstenen voelt zich ellendig. Hij is niet gelukkig, want hij heeft geen water. Water is zijn thuis, zijn echte bron en levensonderhoud. Ook de mens moet zijn oorspronkelijke thuis bereiken, hoe ver hij ook mag afdwalen.
– Sri Sathya Sai, 23 november 1983
                                                                                                                                  
© Vertaling Sri Sathya Sai International Organisation – Nederland


Hoe meer verlangens worden beheerst, hoe gelukkiger men zal zijn. – BABA