Ο Πραχλάντα, όπως δηλώνεται στο κείμενο της Μπαγκαβάτα, είχε τις ρίζες του στην πίστη του στον Ναράγιανα και στην Οικουμενική, Απόλυτη Πραγματικότητα Του. Ο πατέρας του, ο Χιρανιακασίπου, ωστόσο, ελκόταν από εξωτερικές μορφές και από τα ονόματα που  περιορίζουν. Επομένως, ο Πραχλάντα είχε εδραιωθεί στην ευδαιμονία όπου κι αν βρισκόταν, όποιες συνθήκες κι αν επικρατούσαν. Ο Χιρανιακασίπου ήταν πάντα ανήσυχος και αγχωμένος, παγιδευμένος στην πολλαπλότητα των ονομάτων και των μορφών. Όσοι βρίσκονται σε τέτοια ευδαιμονία, όπως ο Πραχλάντα, έχουν μια αύρα γύρω τους και μια λάμψη στα πρόσωπά τους. Οι άνθρωποι θα μπορούν να αντλούν χαρά βλέποντας τα πρόσωπά τους και θα λαχταρούν να έχουν αυτή την εμπειρία ξανά και ξανά. Τα πρόσωπα των ανήσυχων ανθρώπων μολύνουν και άλλους με παρόμοια συναισθήματα. Εξάλλου, η χαρά προσδίδει επίσης μεγάλη δύναμη, ενώ το άγχος αφαιρεί τη δύναμη που έχετε. Η αληθινή χαρά δεν μπορεί να αποκτηθεί με προσπάθεια ή να παραχθεί τεχνητά ή να διατηρηθεί με κάποιο σχεδιασμό. Καμία πορεία πνευματικής προσπάθειας δεν μπορεί να συνταγογραφηθεί για να μπορέσει κάποιος να αποκτήσει ευδαιμονία. Γιατί, στην πραγματικότητα, ο καθένας σας είναι η ίδια η ενσάρκωση της Ευδαιμονίας! Επειδή όμως δεν καταφέρνετε να αναγνωρίσετε την αλήθεια σας, την αναζητάτε εξωτερικά, στα αντικείμενα γύρω σας. Για όσους έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι ο Αιώνιος, ο Αληθινός και Απόλυτος  Εαυτός, η Ευδαιμονία είναι πάντα προσβάσιμη.



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1983