Το τρίτο από τα πέντε πεδία, μέσω των οποίων μπορεί να επιτευχθεί η αταραξία, είναι το πεδίο της γνώσης, με τις θετικές και αρνητικές πτυχές του: Μέχρι την κορυφή της γνώσης, από όπου κάποιος βιώνει το Ένα, το οποίο έχει γίνει όλη αυτή η αχανής φαντασιακή δημιουργία, υπάρχουν πολλοί πειρασμοί και εμπόδια που παρασύρουν τον αναζητητή. Ο αναζητητής τείνει να εγκαταλείψει εντελώς την ανάβαση όταν αισθάνεται εξαντλημένος ή όταν αισθάνεται ότι έχει φτάσει στην κορυφή. Η Γκίτα ορίζει έναν σοφό άνθρωπο ως αυτόν που έχει αποκτήσει την επίγνωση του ίδιου Ενός σε όλα τα όντα. Ο σοφός έχει κερδίσει την αταραξία όταν έχει πειστεί ότι το Ένα είναι η Αλήθεια όλων και όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις του καθοδηγούνται από αυτή την πεποίθηση. Το τέταρτο στάδιο αφορά το πεδίο της αφοσίωσης, με τις καλές και κακές πλευρές της. Κι εδώ υπάρχει μεγάλος φανατισμός, προκατάληψη και δογματισμός, που προκύπτουν από την άγνοια του Ενός, την άγνοια ότι πρόκειται για τον Ίδιο Θεό, που όλοι λατρεύουν μέσα από τα διάφορα τυπικά λατρείας, τους τρόπους και τις μεθόδους που ακολουθούν. Υπάρχει μόνο ένας Θεός, και είναι πανταχού Παρών!



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1985