God is niet ver van je vandaan of ergens ver weg. Hij is in je, in je eigen innerlijke altaar. De mens lijdt omdat hij Hem daar niet kan ontdekken en vrede en vreugde kan putten uit die ontdekking. Een dhobi (wasman) die tot zijn knieën in een stromende rivier stond om er kleren in te wassen, stierf van de dorst omdat hij niet besefte dat leven gevend water binnen handbereik was. Hij hoefde alleen maar te buigen en te drinken. Zo is het verhaal van de mens. Hij rent rond in wanhopige haast, om God buiten zichzelf te zoeken en sterft teleurgesteld en radeloos, zonder het doel te bereiken, alleen om opnieuw geboren te worden. Natuurlijk moet je in de wereld zijn, maar je hoeft niet van de wereld te zijn. De aandacht moet gericht zijn op God, de God in je. In Karnataka is er een dans genaamd ‘Karaga’. De centrale persoon in deze dans houdt veel potten op zijn hoofd, de een boven de ander, terwijl hij in optocht loopt, in het tempo van de muziek; hij zingt ook mee met de rest en slaat de maat met de trommel. Ondertussen heeft hij zijn aandacht gericht op het in evenwicht houden van de stapel potten op zijn hoofd. Zo moet de mens ook het doel van bewustwording van God voor ogen houden, terwijl hij actief betrokken is in de luidruchtige, doldwaze optocht van het leven.
– Sathya Sai Baba, 1 januari 1967
                                                                                                                                      
© Vertaling Sathya Sai International Organisation – Nederland


Als een mens eenmaal heeft ontdekt wie hij is, dan hoeft hij niet meer te weten wie God is, want beiden zijn hetzelfde. – BABA