Κάποτε, όταν η Ράντα ταξίδευε προς τη Ματούρα το βράδυ, ήταν μόνη. Όλες οι άλλες βοσκοπούλες που την είδαν άρχισαν να την ακολουθούν. Όταν έφτασε στον Γιαμούνα, άρχισε να νυχτώνει. Οι  βοσκοπούλες προειδοποίησαν τη Ράντα και της είπαν ότι δεν έπρεπε να πάει στη Ματούρα ταξιδεύοντας στο σκοτάδι, αλλά αν έπρεπε να πάει, θα τη συνόδευαν. Με την αίσθηση ότι το Μπριντάβαν ανήκει σε όλους και ο Γκοβίντα ανήκει επίσης σε όλους, συμφώνησε να τις πάρει μαζί. Κωπηλατούσαν εναλλάξ τη βάρκα, έτσι ώστε να μην κουράζεται κανείς. Αν και όλη τη νύχτα κωπηλατούσαν, δεν έφτασαν στη Ματούρα. Καθώς ξημέρωνε, οι κάτοικοι του Γκόκουλαμ άρχισαν να έρχονται στο ποτάμι. Οι βοσκοπούλες κωπηλατούσαν όλη τη νύχτα, αλλά διαπίστωσαν ότι ήταν ακόμα κοντά στο Γκόκουλαμ. Κατάλαβαν ότι δεν είχαν λύσει το σχοινί που έδενε τη βάρκα στον στύλο στην όχθη. Παρά το γεγονός ότι κωπηλατούσαν, και παρά το γεγονός ότι υπήρχε νερό, και είχαν τη δύναμη να κινήσουν τη βάρκα, η βάρκα δεν κουνήθηκε καθόλου. Κατά τον ίδιο τρόπο, αν δεν αφαιρέσουμε τα δεσμά των αισθήσεων και των αισθητηρίων οργάνων, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε καθόλου.



– Μπάμπα, από τα Summer Showers του 1976, ch. 12