Από μια πέτρα μέχρι ένα διαμάντι, από ένα μυρμήγκι ως έναν ελέφαντα, από έναν συνηθισμένο άνθρωπο ως έναν σοφό, τα πάντα και κάθε ύπαρξη στην Ινδία θεωρούνταν ως εκδήλωση του Θεού. Κάθε αντικείμενο εθεωρείτο άξιο λατρείας. Γι’ αυτό θεωρούσαν ιερό ένα πέτρινο είδωλο και το προσκυνούσαν. Η Ινδία είναι η γη στην οποία το τρυφερό φυτό τούλασι και το γιγάντιο δέντρο μπάνυαν λατρεύονταν με την ίδια αφοσίωση. Οι αγελάδες, τα άλογα, οι ελέφαντες και άλλα ζώα αντιμετωπίζονταν ως ιερά πλάσματα άξια λατρείας. Ακόμη και τα μυρμήγκια θεωρούνταν άξια φροντίδας και προστασίας και καθημερινά τους προσέφεραν ρυζάλευρο ή ζάχαρη. Κοράκια και αετοί, σκύλοι και πίθηκοι κρίθηκαν άξιοι λατρείας. Μη συνειδητοποιώντας τη βαθύτερη αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτή τη στάση απέναντι στα διάφορα πλάσματα της δημιουργίας, οι αδαείς επιλέγουν να θεωρήσουν αυτή τη λατρεία ως μια ανόητη δεισιδαιμονία. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Οι Ινδοί θεώρησαν ότι η έκφραση της Θεϊκής αγάπης δεν πρέπει να περιορίζεται στα ανθρώπινα όντα αλλά να επεκτείνεται σε όλα τα πλάσματα. Αυτό είναι το μεγάλο ιδεώδες που η Ινδία έχει προσφέρει στον κόσμο.



– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1988