Ο άνθρωπος γεννιέται σε αυτόν τον κόσμο αλλά δεν συνειδητοποιεί τον σκοπό της γέννησής του. Ξεχνώντας αυτόν τον σκοπό, θεωρεί τον εαυτό του ως κύριο της Φύσης και με την παράλογη έπαρσή του ξεχνά τη δική του θεϊκότητα. Δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει ότι η Φύση είναι αυτή που παρέχει ή αφαιρεί, που ευλογεί ή τιμωρεί, ότι η επιρροή της Φύσης είναι εκτεταμένη. Η φύση κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της ζωής. Στη βαθιά εμπλοκή του με τις εγκόσμιες ανησυχίες, ο άνθρωπος τείνει να ξεχνά τη θεϊκότητά του και όσα οφείλει στη Φύση. Όλα τα πράγματα στη δημιουργία είναι ισάξια  στα μάτια του Θεού. Ο Θεός ενυπάρχει σε όλα αυτά. Ως εκ τούτου, ο Θεός και η Φύση δεν πρέπει να θεωρούνται ως διακριτές οντότητες. Είναι άρρηκτα αλληλένδετες όπως το αντικείμενο και η εικόνα του. Ο άνθρωπος, όμως, κοιτάζοντας τη Φύση εξωτερικά, τη θεωρεί καθαρά υλική και έχει την πεποίθηση ότι προορίζεται να του παρέχει τις ανέσεις που αναζητά. Η φύση είναι ο καλύτερος δάσκαλος για τον άνθρωπο. Κάθε αντικείμενο, κάθε πλάσμα, προσφέρει την κάθε στιγμή μαθήματα ποικίλου είδους στον άνθρωπο. Αυτή η αλήθεια αναγνωρίστηκε από τους Ινδούς από τα παλαιά χρόνια. Αυτό είναι το πρωταρχικό χαρακτηριστικό του ιερού πολιτισμού της Ινδίας.



Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1988