Dorst naar Krishna, met zijn fluit, het vurige verlangen om hem te zien, hem te horen, hem in het hart, in de geest op te nemen, om zijn Werkelijkheid met het verstand te vatten – dat is de gezondste dorst, die het meest bevorderlijk is voor vrede. Toewijding aan Krishna is de ketting waaraan de wispelturige geest (‘apengeest’) kan worden vastgebonden en onderworpen. Zet alle verlangens waarmee de zintuigen je kwellen om in dorst naar Krishna, dan ben je gered. Krishna leidt de geest af van zintuiglijke verlangens. Hij trekt de aandacht naar zich toe, zodat deze van al het andere wordt weggetrokken, want al het andere is inferieur, minderwaardig. Hij lest de hevigste dorst van de mens, naar vrede, vreugde en wijsheid. Als de dorst naar Krishna wordt gelest, wordt de hoogste gelukzaligheid (ananda) bereikt; dan is er geen behoefte, wens, gebrek of aftakeling meer. De behoefte aan inferieure drank, die de dorst alleen maar doet toenemen, verdwijnt zodra de zoetheid van de naam Krishna en de gedachte aan Krishna wordt geproefd. Zintuiglijke objecten zijn als zeewater dat de dorst nooit kan verminderen.
– Sathya Sai Baba, Sathya Sai Speaks jaargang 6 (1966), hoofdstuk 24

© Vertaling Sathya Sai International Organisation – Nederland


De hunkering naar Krishna is een teken van gezondheid op spiritueel gebied. Afwezigheid ervan is een teken van ziekte die verband houdt met het wereldse bestaan (bhava roga). – Baba