Κάποτε, ο Nάραντα είδε μια γυναίκα που έλαμπε σαν αστέρι, βυθισμένη σε  διαλογισμό. Έμεινε έκπληκτος με το φωτοστέφανο της λαμπρότητας γύρω από το μέτωπό της. Αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να φτάσει σε αυτό το βάθος εμπειρίας κάποια στιγμή στη ζωή του. Η παρουσία του την ξύπνησε και όταν την πλησίασε, εκείνη αποκάλυψε την ταυτότητά της. Ήταν η θεά της Σοφίας του Θεού (Brahma-Vidya-devata)! Η έκπληξη του Νάραντα διπλασιάστηκε από αυτή την αποκάλυψη. «Τι ανάγκη έχεις εσύ να διαλογίζεσαι; Γιατί αυτός ο έντονος διαλογισμός, που έχει σωπάσει όλη τη φύση γύρω σου; Σε τι διαλογίζεσαι;» τη ρώτησε. Εκείνη απάντησε: «Λαχταρώ την υπέρτατη χαρά που χαρίζει ο διαλογισμός στα λώτινα πόδια του Κρίσνα. Διαλογίζομαι με αυτόν τον τρόπο, κάνοντας τον εαυτό μου βοσκοπούλα, που έχει παραδοθεί σε Αυτόν». Τέτοια είναι η γλυκύτητα που προκύπτει μέσω αυτής της ενατένισης, αυτής της αφοσίωσης.

– Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1968